Ik neem jullie mee naar het gezin van Kim en Sander.
Ze hebben twee kinderen. Joep van 1 en Sophie van 3. Sander is fulltime thuis, dus de kinderopvangtoeslag wordt stopgezet. Een compleet logisch verhaal.
Behalve in dit geval.
Want Sander, is niet aan het zorgen voor zijn gezin. Die ligt in een hoog-laagbed in de woonkamer. Ontvangt twee keer per dag thuiszorg. Heeft morfine als dagelijkse routine. En volgens de artsen nog hooguit drie weken te leven.
Toch oordeelt het systeem: er is een ouder thuis, dus er is opvang niet nodig.
Alsof aanwezigheid hetzelfde is als beschikbaarheid. Alsof doodziek zijn betekent dat je kunt oppassen.
Iedereen begrijpt dat regels nodig zijn. Maar regels zonder ruimte voor menselijkheid worden onmenselijk.
En terwijl dit gezin door een van de moeilijkste periodes van hun leven gaat, moeten ze óók nog strijden om te bewijzen dat ze recht hebben op iets wat voor ons kind simpelweg noodzakelijk is: opvang, structuur, een veilige plek buiten dit huis vol zorgen.
Of eigenlijk, eerlijker: vecht Kim zich kapot. Omdat de extra kosten van de kinderopvang meewegen in deze situatie. Omdat ze zich zorgen maakt over hoe lang Sander nog thuis is. Überhaupt nog leeft.
Omdat de uitkomst van de ziekte die Sander heeft bekend is. Die eindigt in de aula van het plaatselijk crematorium.
En alhoewel Sander en Kim door mij verzonnen zijn, is deze situatie dat niet. Ik heb de afgelopen twee jaar meerdere gezinnen begeleid die exact dit meemaakten.
Ik wil niet om een uitzondering ‘bedelen’. Ik wil dat dit soort situaties gezien worden. Herkend worden. En dat er een mogelijkheid is om af te wijken van regels die in dit soort gevallen hun doel volledig voorbijschieten.
Ik verzamel verhalen. Jullie verhalen.
Voor een zwartboek.
📘 Echte ervaringen. Uit het echte leven.
Niet om medelijden te vragen —
maar om verandering te eisen.
Een zwartboek dat laat zien waar het systeem vastloopt.
Dat beleidsmakers dwingt om te luisteren.
Dat ruimte maakt voor uitzonderingen, waar die bitter hard nodig zijn.
➡️ Was jij partner van een terminaal zieke jonge ouder waar de kinderopvangtoeslag staakte??
👉 Deel je verhaal via deze vragen
Anoniem mag. Kort of uitgebreid. Het hoeft niet perfect geschreven. Alleen maar écht.
Want: wat we niet vertellen, blijft onzichtbaar.
En wat onzichtbaar is, verandert niet.